به نام خالق قلم
طعم شیــرین ظــهور
حرف از آرزو که می‌شود، من به نور می اندیشم
به جهان بعد از تو، به شوق و شور می اندیشم
به تبسم دوباره ی عشق در زندگی هایمان
من با تو به بندگی در حضور می اندیشم
به امید سرسبز شدن بعد از باران
به عسل نه، به طعم شیرین ظهور می اندیشم
_______________________________________
شاعر: خانم فرهنگی
به نام خالق قلم
نامه ای به فرزندم!
فرزند عزیزم سلام
امروز حالت چطور است؟
از خدا برایم بخواه که همیشه نگاهش به زندگیم باشد و هیچگاه رهایم نکند.
فرزند عزیزتر از جانم، چند جمله ای با تو حرف داشتم...
شاید از من گله یا ناراحتی داشته باشی و برایت سوال شده باشد که چرا عمرت آنقدر کوتاه بود و نتوانستی از کودکیت لذت ببری.
جان پدر! این دنیا ارزش معصومیت و پاکی کودکانه ی تو را ندارد و من قبل از تو قدم به این جهان گذاشتم تا جایی مناسب با مراحل رشد تو پیدا کنم و برایت امنیت ، آرامش و آسایش فراهم کنم.
اما عمر پدر؛ این دنیا خیلی بی وفا تر و آلوده تر از آن است که پاکی ها و زلالی های تو را تاریک و غرق در نا برابری ها کند.
اینجا کسی وجود دارد که او را می شناسی و همچنان هم، از او متنفری.
اما باید بدانی چه کارها که نکرده و بشر را به چه سختی هایی نکشیده.
شیطان اینجا خودنمایی ها می کند و وقتی ما به این دنیا می آییم از همان اول، از هر راهی شده تلاش می کند آن محبت و علاقه ای که به خدای زیبا داریم را به دشمنی و نا پاکی تبدیل کند.
بابا جانم، می دانی هیچ پدری برای فرزندش سرانجام تاریک و تلخی نمی خواهد.
ولی دنیا واقعا ارزش ندارد و تو چه زیبا این را فهمیدی و ما را ترک نمودی.
روزی بر خواهی گشت و من تا ابد درکنارت خواهم بود.
تو روشنی و مهربانی رو دوباره به من نشان بده.
_____________________________________________
نویسنده: روزبه ساعتچی
به نام خالق قلم
من کیـــستم؟
چشم که باز کردم همه جا پر از هیاهو بود. زندگیم جوری بود که سردی و گرمی زیادی را کشیده بودم.
هزاران سوال وجودم را فرا گرفته بود. به راستی من کیستم؟
چیزی در وجودم می گفت: چرا باید من درگوشه ای بایستم و شاهد زندگی راحت دیگران باشم؟!
حس می کردم قدرت عجیب در وجودم می چرخد؛ شاید باور نکنید! با کلی آرزو، روز و شب کار کردم. در حد یک ساعت استراحت می کردم تا آینده خیلی خوبی برای اطرافیانم بسازم.
خواب و خوراکم کم بود و داشتم قوی تر می شدم. ولی همیشه درجا می زدم و هر کاری می کردم پیشرفتی نمی کردم.
بعد از سالها یک دوست پیدا کردم و بالاخره از تنهایی درآمدم.
خیلی مهربان بود، به من اعتماد به نفس می داد.
من را به همه معرفی می کرد.
می گفت: بینید چه خوش قد و بالا ست؟
خیلی از من تعریف می کرد و مرا دوست داشت...
کار من به صورتی بود که ساعات زیادی را باید در محل کار بودم. و بیشتر اوقاتم را در محل کار با دوستم وقت می گذراندیم.
ماه ها گذشت ومن خسته و رنجور از کار بودم، زمان آن رسیده بود که اندکی استراحت کنم زمستان رسیده بود،
باران سختی می بارید و از شدت خستگی، در خوابی عمیق فرو رفتم.
ناگهان درد شدیدی در کمرم احساس کردم، چنان دردی بود که آهم بلند شد و از ترس چشم باز کردم، با صورت زمین خوردم و نمی توانستم تکان بخورم.
یک نفر من را چرخاند، دیدم دوست خوبم است. گفتم: چه اتفاقی افتاده؟
پاسخم را نمی داد و افتاده بود به جانم و نمی توانستم تکان بخورم.
سخت بود، ولی آنجا بود که فهمیدم روی دیگر دوستی آدم ها، خیانت و نابودی است.
دیگر زبان ام کار نمی کرد که بگویم ما باهم زندگی کردیم؛ چرا تیشه به ریشه ام زدی؟
مرا تکه تکه کرد و بلند داد زد هیزم زمستان فراهم شد و من را کنار دیوار خانه ریخت.
بله، من درختی بودم با آرزوهای بر باد رفته!
_______________________________________________
نویسنده: آقای روزبه ساعتچی
