من کیستم؟

به نام خالق قلم

من کیـــستم؟

 

 

چشم که باز کردم همه جا پر از هیاهو بود.  زندگیم جوری بود که سردی و گرمی زیادی را کشیده بودم.

هزاران سوال وجودم را فرا گرفته بود. به راستی من کیستم؟

 چیزی در وجودم می گفت:  چرا باید من درگوشه ای بایستم و شاهد زندگی راحت دیگران باشم؟!

حس می کردم قدرت عجیب در وجودم می چرخد؛  شاید باور نکنید!  با کلی آرزو، روز و شب کار کردم. در حد یک ساعت استراحت می کردم تا آینده خیلی خوبی برای اطرافیانم بسازم.

خواب و خوراکم کم بود و داشتم قوی تر می شدم. ولی همیشه درجا می زدم و هر کاری می کردم پیشرفتی نمی کردم.

 بعد از سالها یک دوست پیدا کردم و بالاخره از تنهایی درآمدم.

خیلی مهربان بود،  به من اعتماد به نفس  می داد.

 من را به همه معرفی می کرد.

 می گفت:  بینید چه خوش قد و بالا ست؟

خیلی از من تعریف می کرد و مرا دوست داشت...

کار من به صورتی بود که ساعات زیادی را باید در محل کار بودم. و بیشتر اوقاتم را در محل کار با دوستم وقت می گذراندیم.

ماه ها گذشت ومن خسته و رنجور از کار بودم، زمان آن رسیده بود که اندکی استراحت کنم زمستان رسیده بود،

باران سختی می بارید و از شدت خستگی، در خوابی عمیق فرو رفتم.

 ناگهان درد شدیدی در کمرم احساس کردم، چنان دردی بود که آهم بلند شد و از ترس چشم باز کردم، با صورت زمین خوردم و نمی توانستم تکان بخورم.

یک نفر من را چرخاند، دیدم دوست خوبم است. گفتم: چه اتفاقی افتاده؟

پاسخم را نمی داد و افتاده بود به جانم و نمی توانستم تکان بخورم.

سخت بود، ولی آنجا بود که فهمیدم روی دیگر دوستی آدم ها، خیانت و نابودی است.

دیگر زبان ام کار نمی کرد که بگویم ما باهم زندگی کردیم؛ چرا تیشه به ریشه ام زدی؟

مرا تکه تکه کرد و بلند داد زد هیزم زمستان فراهم شد  و من را کنار دیوار خانه ریخت.

بله، من درختی بودم با آرزوهای بر باد رفته!

_______________________________________________

نویسنده: آقای روزبه ساعتچی